دوگانه بقایی حسین فریدون

یک- بازداشت های زنجیره ای نزدیکان روسای‌ دولت های دهم و یازدهم را جز در بستر پروژه مهار دوگانه و پیاده سازی مگاپروژه اقتدارگرایان برای دهه پنجم، نمی توان تحلیل کرد.
محمود احمدی نژاد و حسن روحانی با همه اختلافات موجود بویژه در حوزه عدالت اجتماعی، حداقل در موضوع مقابله با |جمهوریت زدایی|، ممانعت از |پارلمانیزاسیون| و در یک کلام، مقاومت در برابر تقلیل رئیسِ|جمهوری| به رئیسِ|قوه مجریه| به وحدت راهبردی رسیده اند، هرچند انگیزه و خاستگاهشان برای مقابله با روند مذکور متفاوت باشد.
ساده اندیشی است اگر بازداشت های زنجیره ای اخیر را به مقولات مبتذلی چون چیدمان کابینه دوازدهم مرتبط کنیم. بازداشت های اخیر رونمایی از تضاد میان |اقتدارگرایان| و
|جمهوری خواهان| بر سر ریل گذاری سه دهه آینده کشور است.

دو- کنش های حمید بقایی، یکی از مهمترین ستون های مقاومت در برابر پروژه |جمهوریت زدایی| بود. حمید بقایی از لحظه اعلام کاندیداتوری در ۳۰ بهمن ۹۵ تا بلند کردن برگه رای به نام محمود احمدی نژاد در ۲۹ اردیبهشت ۹۶، نود روز طلایی مردانه در میانه صحنه ایستاد تا مرز میان روایتِ
|آزادی خواهانه| از عدالت با روایتِ|اقتدارگرایانه| از عدالت به پررنگی ترسیم شود.

عبدالرضا داوری، ۲۶ تیر ۱۳۹۶، بند ۴ زندان اوین